The garden is the smallest parcel of the world and then it is the totality of the world.
Michel Foucault
Of Other Spaces (1967), Heterotopias

The garden as a concept resulted from the meeting of our group Indoors (Marigo Kassi, Vally Nomidou, Spiridoula Politi, Mary Christea) during the spring of 2010) with three more individuals that also felt our need for expansion, collaboration and communication: the visual artists Antigoni Kavvatha and Kostantinos Stamatiou, as well as the physicist Dr Ernestos Argyres. This new schema was called Indoors Plus.
Aim of our meetings became the production of a new work through the creation of a space-place where our different voices would meet to deal with subjects of identity and ways of relating in an attempt to mitigate any differences originating from our different individualities.
The concept of the garden soon emerged from our discussions.
For us, the garden is a miniature version of society, with respect to co-existence, individuality, difference, self-management, ethics, autonomy, meaningful communication. The current situation and the recent sociopolitical events had started causing us great concerns, affecting the mood and the content of our meetings.
Impulsively we personally associated the concept of the “Garden” with the National Garden of Athens.
For us the concept “national” is not identical to the concept of borders. The basis of the definition of this term is community awareness, meaning the awareness of the people that they form a community.
On the one hand, it is this familiar emotive space of childhood recollections and experiences, from the frequent visits in its spaces, with the ducks, the animals, the birds, the bagels. Innocent memories. On the other hand, it is next to the parliament building, the monument of the Unknown Soldier and Syntagma Square, where the most important recent historical events are taking place. These symbols of values disputed today gave birth to strong feelings and thoughts:
The betrayal of our expectations as citizens and members of society has frozen us.

We experience the loss of the sense of the social bond.

Instability and political fluidity leads us to perplexity, not to defeat.

Everything is suspended up in the air.

We live the end of an era.

We borrow the name and the ground plan of the National Garden of Athens, reducing its form and its content: we elevate the elements of the ground plan and we designate the Garden as a symbol of the current situation in Greece.

The difficulties our team faced, in regard to collaboration, reflect various grave problems characterizing our society. However, an artistic group activity of this kind, hopefully affects the social whole in a positive way, by creating a core with common responsibilities and common vision.

Description of the installation

The installation is a large white architectural maquette-about 50 m2- which the viewer can enter and walk around. The forms of the ground plan – flowerbeds, are literally lifted up from the ground and levitate, pierced by metal rods, creating a sense of instability. The maquette is a mental model, a fictitious paper world. Our decision to create the work as an oversized maquette places the viewer between the real and the virtual. The space is real and allegorical at the same time. The white colour dominates and creates a cold feeling referring to a cold, paradoxical lifeless space.
Together with the experience of this paradoxical, cold landscape, and following a path inside the garden, the viewer becomes part of the work, activating with his passing a hollow sound, that uncannily enlivens the space.​
In our work, the National Garden becomes a polar landscape, violently fragmented, agitated, succumbing to the global tendency of degradation and degeneration. It is finally becoming a symbol of the urgent need of a creative reconstruction. ​

Ο κήπος είναι το πιο μικρό κομμάτι του κόσμου και, την ίδια στιγμή, η ολότητα του κόσμου.
Michel Foucault
Ετεροτοπίες

Ο κήπος, ως ιδέα, προέκυψε την άνοιξη του 2010 από τη συνάντηση της ομάδας μας Indoors, (Μαριγώ Κάσση, Βάλλυ Νομίδου, Σπυριδούλα Πολίτη, Μαίρη Χρηστέα) με άλλα τρία άτομα που ταυτίστηκαν με την ανάγκη μας για διεύρυνση, συνεργασία και επικοινωνία, τους εικαστικούς καλλιτέχνες Αντιγόνη Καββαθά και Κωνσταντίνο Σταματίου καθώς και τον φυσικό, Δρα Ερνέστο Αργύρη. Το καινούργιο σχήμα της ομάδας ονομάστηκε Indoors Plus.
Στόχος των συναντήσεών μας έγινε η παραγωγή ενός κοινού έργου μέσα από τη δημιουργία ενός χώρου-τόπου όπου οι διαφορετικές φωνές μας θα συναντιούνταν για να πραγματευτούν θέματα ταυτότητας και τρόπων του σχετίζεσθαι, σε μια προσπάθεια άμβλυνσης των αντιφάσεων που δημιουργούνταν από τις διαφορετικές μας ατομικότητες.
Μέσα από τις συζητήσεις μας αναδύθηκε γρήγορα η ιδέα του κήπου.
Ο κήπος για μας, είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας με σεβασμό στη συνύπαρξη, την ατομικότητα, τη διαφορετικότητα, την αυτοδιαχείριση, το ήθος, την αυτονομία την ουσιαστική επικοινωνία. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα πρόσφατα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα, είχαν αρχίσει να μας προξενούν σοβαρές ανησυχίες, επηρεάζοντας την ατμόσφαιρα και το περιεχόμενο των συναντήσεών μας.
Αυθόρμητα η έννοια του «κήπου» ταυτίστηκε μέσα μας με τον Εθνικό Κήπο.
Για μας η έννοια «εθνικός» δεν έχει την έννοια των συνόρων. Το κύριο κριτήριο για τον προσδιορισμό αυτής της έννοιας είναι η συνείδηση της κοινότητας, δηλαδή η συνείδηση των ιδίων ανθρώπων ότι αποτελούν κοινότητα.
Από τη μια, είναι ο γνώριμος χώρος που μας συγκινεί, που ανασύρει παιδικές μνήμες και βιώματα από τις συχνές επισκέψεις στους χώρους του με τις πάπιες, τα ζώα, τα πουλιά, τα κουλούρια. Αθώες αναμνήσεις. Από την άλλη, βρίσκεται δίπλα στη Βουλή, τον Άγνωστο Στρατιώτη και την πλατεία Συντάγματος, όπου διαδραματίζονται τα σημαντικότερα γεγονότα της νεώτερης και σύγχρονης ιστορίας μας. Σύμβολα αξιών που κλονίζονται σήμερα συθέμελα, μας δημιούργησαν έντονα συναισθήματα και σκέψεις:

Η διάψευση των προσδοκιών μας ως πολίτες και μέλη της κοινωνίας, μας έχει παγώσει.

Βιώνουμε την απώλεια της αίσθησης των δεσμών που μας συνείχαν ως κοινωνία.

Η αστάθεια και η πολιτική ρευστότητα μας οδηγεί στην αμηχανία, όχι όμως στην παραίτηση.

Όλα είναι στον αέρα.

Ζούμε το τέλος μιάς εποχής.

Δανειζόμαστε το όνομα και την κάτοψη του Εθνικού Κήπου της Αθήνας, κάνοντας μια αναγωγή ως προς τη φόρμα του και ως προς το περιεχόμενό του: ανυψώνουμε τα επίπεδα της κάτοψης και ανάγουμε τον Κήπο σε σύμβολο της τωρινής κατάστασης στη χώρα μας.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε στην ομάδα μας ως προς τη συνεργασία, αντικατοπτρίζουν πολλά παρόμοια σοβαρά προβλήματα που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας. Ωστόσο μια τέτοια καλλιτεχνική ομαδική δράση, ελπίζουμε ότι παίζει καταφατικό ρόλο στο κοινωνικό γίγνεσθαι, δημιουργώντας έναν πυρήνα με κοινές ευθύνες και κοινό όραμα.

Περιγραφή της εγκατάστασης

Η εγκατάσταση είναι μια μεγάλη λευκή μακέτα –50 τ.μ. περίπου– την οποία ο θεατής μπορεί να περιηγηθεί. Οι φόρμες της κάτοψης –παρτέρια, ξεκολλούν στην κυριολεξία από το έδαφος και αιωρούνται καρφωμένες σε μεταλλικούς άξονες, δημιουργώντας μια αίσθηση αστάθειας. Η μακέτα είναι ένα νοητικό μοντέλο, ένας πλασματικός χάρτινος κόσμος. Η επιλογή μας να γίνει το έργο μας μεγεθυμένη μακέτα δημιουργεί στο θεατή την αίσθηση ότι βρίσκεται ανάμεσα στο πραγματικό και το εικονικό. Ο χώρος είναι ταυτόχρονα πραγματικός και αλληγορικός. Το λευκό χρώμα επικρατεί και δημιουργεί μια ψυχρή αίσθηση που παραπέμπει σε έναν παγωμένο, παράδοξο χώρο, όπου δεν υπάρχει ζωή.
Παράλληλα με το βίωμα αυτού του παράδοξου, ψυχρού τοπίου και ακολουθώντας μια διαδρομή μέσα στον κήπο, ο θεατής γίνεται μέρος του έργου, ενεργοποιώντας με το πέρασμά του έναν ήχο υπόκωφο, που ζωντανεύει το χώρο δίνοντάς του μια αλλόκοτη αίσθηση.
Στο έργο μας, ο Εθνικός Κήπος γίνεται πολικό τοπίο, βίαια κατακερματισμένο, αναταραγμένο, υποκύπτοντας στο παγκόσμιο κλίμα αποδόμησης και εκφυλισμού. Γίνεται τελικά σύμβολο της επιτακτικής ανάγκης μίας δημιουργικής αναδόμησης.