Can the darkness condemn the light? Drawing the black II Theorimata: 2: 2020, On History, EMST, AICA Hellas, curator Tassos Koutsouris

As part of his incessant quest of his existence, man resorts to the memory of history with a critical stance towards the import of experienced situations whose impact resulted in social instability and the collapse of moral values. Rediscovering the path of truth through an awareness of reality and the transcendence of mythicisation, he redefines himself and becomes an active part of society.

The visual installation of Mary Christea constitutes an evolution of her project DrawingtheBlack, inspired by Goya'sBlack Paintingsand specifically by The Witches' Sabbath.It is a video projection about people's attitude and behaviour towards events and history. Crammed as they are in a confined space, their features distorted by sadness, pain and despair, disoriented by the overload of information, the speed of events, the multiple facets of reality and the twisted truth, without knowing the circumstances and the true background,they are trying to grasp the magnitude and the causes of some indeterminate threat.

Making clear references to traditional painting techniques, the project alternates between narration and disjointedness as a key attribute of the contemporary man's split.The vague and the concrete, the nightmarishly unknown and a subjective version of the truththat coexist through a repeated succession of darkness, light and shade, point to the dark elements of the subconscious, gradually leading to transformation and dematerialisation. The memory of history is retrieved to help re-examine and understand events and situations, values and emotions such as, indicatively, power, collective trials, solitude and solidarity, while the female element acts as a backdrop of social and political significance. As the symbolic depiction of the shadow is linked to the fight againstthe ontological evil, the ascendancyof light comes as a means of deliverance, generating visual phenomena in which representation and abstraction are no longer adversaries.

Tassos Koutsouris

Can the darkness condemn the light? Σχεδιάζοντας το μαύρο ΙΙ Θεωρήματα: 2: 2020, Περί Ιστορίας, ΕΜΣΤ, AICA Hellas, επιμελητής Τάσος Κουτσουρής

Στην αέναη αναζήτηση της ύπαρξής του ο άνθρωπος καταφεύγει στη μνήμη της ιστορίας με μια κριτική στάση απέναντι στη σημασία βιωμένων καταστάσεων,των οποίων οι επιπτώσεις επέφεραν την κοινωνική αστάθεια και τηνκατάρρευση των ηθικών αξιών. Ξαναβρίσκοντας το μονοπάτι της αλήθειας μέσα από την επίγνωση της πραγματικότητας και την υπέρβαση της απομυθοποίησης, επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του και εντάσσεται ενεργά στο κοινωνικό σύνολο.

Η εικαστική εγκατάσταση της Μαίρης Χρηστέα αποτελεί εξέλιξη του έργου της DrawingtheBlack, εμπνευσμένο από τους Μαύρους Πίνακεςτου Goya και συγκεκριμένα από το έργο The Witches' Sabbath. Πρόκειται για μια βίντεο-προβολή που αναφέρεται στη συμπεριφορά και στη στάση ζωής των ανθρώπων απέναντι στα γεγονότα και την ιστορία. Στοιβαγμένοι σε ένα κλειστό χώρο, με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά από τη θλίψη, τον πόνο και την απόγνωση, αποπροσανατολισμένοι από τον καταιγισμό πληροφοριών, την ταχύτητα των γεγονότων, τα πολλαπλά είδωλα της πραγματικότητας και τη διαστρέβλωση της αλήθειας, χωρίς να γνωρίζουν τις συνθήκες και το πραγματικό υπόβαθρο,προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος και τα αίτια μιας απροσδιόριστης απειλής.

Με σαφείς αναφορές στις παραδοσιακές ζωγραφικές τεχνικές, η αφήγηση και η αποσπασματικότητα, χαρακτηριστικό στοιχείο του διχασμού του σύγχρονου ανθρώπου, εναλλάσσονται διαδοχικά.Το συγκεκριμένο και το ακαθόριστο, το εφιαλτικό άγνωστο και μια υποκειμενική εκδοχή της αλήθειας που συνυπάρχουν μέσα από την επαναλαμβανόμενη διαδοχή του σκότους, του φωτός και της σκιάς, παραπέμπουν στα σκοτεινά στοιχεία του υποσυνείδητου, καταλήγοντας σταδιακά στη μεταμόρφωση και την εξαΰλωση. Η μνήμη της ιστορίας ανακαλείται για την κατανόηση και επανεξέταση γεγονότων και καταστάσεων, αξιών και συναισθημάτων, όπως ενδεικτικά της εξουσίας, των συλλογικών δοκιμασιών, της μοναξιάς και της αλληλεγγύης, ενώ το θηλυκό στοιχείο λειτουργεί σαν υπόβαθρο κοινωνικής και πολιτικής σημασίας. Καθώς ησυμβολική απεικόνιση της σκιάς συνδέεται με την αντιμετώπιση του οντολογικού κακού, η κυριαρχία του φωτόςλειτουργεί ως μέσο λύτρωσης, δημιουργώντας οπτικά φαινόμενα, όπου η παραστατικότητα και η αφαίρεση δεν βρίσκονται πλέον σε αντιπαράθεση.

Τάσος Κουτσουρής