Visitors who come before a varied exhibition like that of Mary Christea cannot help wondering about the secret links that join the evident contrasts:

- of colours, in black and white or on the scales of cold and warm, whose extremes are represented by the frozen silver and the gold of the sky;

- of matter, with the thick, almost palpable layers of paint, the solid masses and the agile, fleeting reflections deep inside the mirrors;

- of form, which spreads at a low pace over horizontal surfaces, crawls on the floor, tumbles at lightning speed down the abyss of reflection, only to be grabbed at the last minute by frantic hands reaching out like scorched wings.

Contrasts produce tensions, intangible chain links that fill the air with polyphonic music and agitate the human soul.
Bright fireworks of colour—here is an easy way out, yet also a senseless waste of energy on the altar of good taste. The other road, where the piercing voices of the tensions reach their peak, is the one that leads to dissonance, to the ultimate moment when the emotion reflects upon itself; looks its reflection in the mirror straight in the eye, grins away the deathly greys and the stone-like indifference of its surroundings, mocks its very physical presence with phosphorescent pinks and thus emphasises the perpendicular fall, the soul’s inability to fly off with its burnt wings.
The art of Mary Christea is an art that does everything to prevent the dissipation of energy; on the contrary, it turns its own explosive powers inwards, insists on contrasts, motion and the forms which unfold freely in space. Nevertheless, just as the sunlight’s concentration, diffraction and dispersion fills the atmosphere with the colours of the rainbow, the processing of the forces and situations within the core of her work leads to their ultimate change. And while the powerful visual impressions continue to float persistently before us, a spirit of elegy, a poetic melancholy rises up from the depths of her works to capture our emotion.

Αντιμετωπίζοντας μια πολύμορφη έκθεση όπως αυτήν της Μαίρης Χρηστέα, ο επισκέπτης δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί για τους κρυφούς κρίκουςπου συνδέουν τις φανερές αντιθέσεις:

- των χρωμάτων

σε άσπρο-μαύρο ή στη ζυγαριά του κρύου και του ζεστού, με αποκορύφωμα

το παγωμένο ασημί και το χρυσό του ουρανού.

- της ύλης

με τις παχιές - σχεδόν απτές- στρώσεις χρωμάτων, με τους στέρεους

όγκους και τα είδωλα, τα ευκίνητα και φευγαλέα στο βάθος των καθρεπτών.

- της φόρμας που αναπτύσσεται με ρυθμούς αργούς σε οριζόντιες επιφάνειες, σέρνεται στο έδαφος, πέφτει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην άβυσσο της αντανάκλασης και συγκρατείται την τελευταία στιγμή από πανικόβλητα χέρια απλωμένα σαν καρβουνιασμένες φτερούγες.

​

Αντιθέσεις δημιουργούν εντάσεις – κρίκους άυλους που γεμίζουν με πολυφωνική μουσική την ατμόσφαιρα και διεγείρουν την ανθρώπινη ψυχή.

Λαμπερά πυροτεχνήματα χρωμάτων – να μια εύκολη διέξοδος, συγχρόνως όμως και μια ανούσια σπατάλη ενέργειας στο βωμό του καλού γούστου. Ο άλλος δρόμος, όπου οι διαπεραστικές φωνές των εντάσεων φτάνουν στο έσχατο σημείο, είναι εκείνος που οδηγεί στην παραφωνία, στην κορυφαία στιγμή όπου το συναίσθημα στοχάζεται τον ίδιο τον εαυτό του – κοιτάζει κατάματα το είδωλό του στον καθρέφτη, υπερβαίνει μορφάζοντας τα θανατερά γκρίζα και την πέτρινη αδιαφορία του περιβάλλοντος, ειρωνεύεται σε φωσφορίζοντα ροζ ακόμα και την ίδια την υλική του υπόσταση, δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο έμφαση στην κατακόρυφη πτώση, στην αδυναμία της ψυχής να πετάξει με καμένα τα φτερά της.​

Η τέχνη της Μ. Χρηστέα είναι μια τέχνη που αποφεύγει με κάθε τρόπο τη διασπορά ενέργειας, αντίθετα, στρέφει προς τα έσω τις εκρηκτικές της δυνάμεις. Επιμένει στις αντιθέσεις, στην κίνηση, στις φόρμες που εκπτύσσονται ελεύθερα στο χώρο: ωστόσο, όπως η συγκέντρωση, η διάθλαση και η ανάλυση του ηλιακού φωτός πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, έτσι και η επεξεργασία των δυνάμεων και καταστάσεων που δρουν στον πυρήνα του έργου της επιφέρουν τελικά και τη τελική αλλαγή τους. Και ενώ ακόμα πλανώνται επίμονα μπροστά μας οι δυνατές οπτικές εντυπώσεις, από τα βάθη των έργων αναδύεται ένα πνεύμα ελεγειακό, μια μελαγχολία ποιητική που αιχμαλωτίζει το συναίσθημά μας.